|
پای منبر استاد
|
در روایات ما، از این عید به «عید الله‌الاکبر» - بزرگترین عید الهى - تعبیر شده است. یک وقت مسأله این است که شخصیت والایى مثل امیرالمؤمنین علیه الصلاة والسلام که از همه‌ى خصوصیات و جهات، منحصر به فرد است، در مراسمى به حکومت برگزیده شده است. البته این، مطلب مهم و حادثه‌ى عظیمى است و جا دارد که در طول سالهاى متمادى - بلکه قرنها - براى این واقعه عید گرفته شود. معمول هم هست که وقتى مردم به کسى علاقه و اعتقاد دارند، هنگامى که او به امکانى دست پیدا مى‌کند - به حکومت و قدرت و ریاست مى‌رسد - اظهار شادمانى و خوشحالى مى‌کنند. البته این هم مهم است و امر کوچکى نیست که کسى مثل امیرالمؤمنین علیه الصلاة والسلام به حاکمیت امت اسلام منصوب شود؛ لیکن مسأله‌ى غدیر، از اینها بالاتر است. غدیر در آثار اسلامى ما به «عیدالله‌الاکبر»، «یوم العهد المعهود» و «یوم المیثاق المأخوذ» تعبیر شده است. این تعبیرات که نشان دهنده‌ى تأکید و اهتمامى خاص به این روز شریف است، خصوصیتش در مسأله‌ى ولایت است. آن عاملى که در اسلام ضامن اجراى احکام است، حکومت اسلامى و حاکمیت احکام قرآن است، والا اگر آحاد مردم، ایمان و عقیده و عمل شخصى داشته باشند، لیکن حاکمیت - چه در مرحله‌ى قانونگذارى و چه در مرحله‌ى اجرا - در دست دیگران باشد، تحقق اسلام در آن جامعه، به انصاف آن دیگران بستگى دارد. اگر آنها افراد بى‌انصافى بودند، مسلمانان همان وضعى را پیدا مى‌کنند که شما امروز در کوزوو، دیروز در بوسنى و هرزگوین، دیروز و امروز در فلسطین و در جاهاى دیگر شاهدش بوده‌اید و هستید - ما هم در ایران مسلمان عریق و عمیق خودمان، سالهاى متمادى همین را مشاهده مى‌کردیم - اما چنانچه حکام، قدرى با انصاف باشند، اجازه خواهند داد که این مسلمانان به قدر دایره‌ى خانه‌ى خودشان - یا حداکثر ارتباطات محله‌اى - چیزهایى از اسلام را رعایت کنند؛ ولى اسلام نخواهد بود!
| انتشار یکشنبه 86/9/4
|
مهدی سعیدی
|
امتیاز بدهید |
